Ο Σκιερός Εαυτός ή η Σκιά όπως την ονόμαζε ο C.Jung, είναι ο παραγκωνισμένος εαυτός, ο εαυτός των παρασκηνίων ο οποίος καθορίζει την ύπαρξη μας, την καθημερινή μας ζωή πολύ περισσότερο απ’ ότι υποψιαζόμαστε. Καταδικάστηκε στη σκιά σαν ανεπίτρεπτος στη διάρκεια του μεγαλώματος μας κι αποτελείται απ’ όλα εκείνα τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις φαντασίες και συμπεριφορές που λίγο πολύ θεωρούνται ‘ανάρμοστες’ ή ‘κακές’ για τον ‘καλό’ ρόλο που ο καθένας μας δομεί στη κοινωνία που ζούμε. Σ’ αυτόν όμως τον Σκιερό Εαυτό είναι που κρύβεται το μεγαλύτερο απόθεμα της δημιουργικότητας, της έμπνευσης, της ενέργειας και ολοκλήρωσης μας. Μέρος της ύπαρξης μας κι αυτός, όσο ζει στο σκοτάδι, εμείς ζούμε μισή, ανολοκλήρωτη ζωή κι ας έχουμε ‘πνευματικές’ ή ‘ανώτερες’ επιδιώξεις. Συχνά προκαλεί φόβο στους περισσότερους γιατί είναι ενστικτώδης, απαίδευτος κι όχι τόσο «οικείος», μολαταύτα γνήσιος. Μας επισκέπτεται στα όνειρα μας σαν φιγούρα του σκοταδιού ή σαν ένα «κατώτερο» πλάσμα, άλλοτε σαν βοηθός κι άλλοτε σαν ανταγωνιστής, άλλοτε σαν Οδηγός φωτεινός κι άλλοτε σαν γλοιώδης σκιά απαιτώντας τη προσοχή μας. Όσο επιμένουμε να τον αγνοούμε, τόσο αυτός θα μας χτυπάει τη πόρτα της συνείδησης, είτε με τη μορφή κάποιων συμπτωμάτων, είτε με την έλλειψη ενεργητικότητας, είτε με υπαρξιακά, αγωνιώδη ερωτήματα που ζητάνε λύση.
Στον χώρο του Σκιερού εαυτού βρίσκονται επίσης πολλά ταλέντα και δυνατότητες μας που έχουν παραγνωρισθεί ή παραγκωνιστεί επειδή δεν ήταν αποδεκτές από εμάς και το κοινωνικό μας περιβάλλον, δεξιότητες κι ικανότητες γεμάτες πλούτο κι ενέργεια. Μέρος του εσωτερικού μας Χρυσαφιού βρίσκεται σ’ αυτόν τον χώρο που μέσα στον θόρυβο της καθημερινότητας έχουμε ξεχάσει ή αγνοήσει. Στο βαθύτερο σημείο της Σκιάς ίσως ανακαλύψουμε και τον Αυθεντικό μας Εαυτό που ξεχάσαμε μέσα από την χρήση των πολυπληθών μας προσωπείων.
Σκιερός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και «κακός» αλλά πιο πολύ αυτός που βρίσκεται στην αφάνεια και δεν κάνει φανερή τη παρουσία του. Ταυτόχρονα είναι αλήθεια ότι μέρος της όποιας «κακότητας» μας βρίσκεται στη Σκιά γιατί μεγαλώσαμε φορώντας το προσωπείο του «καλού παιδιού». Η άγνοια για την «κακότητα» μας κι η αποφυγή να έρθουμε σ’ επαφή μαζί της μας κάνει έρμαια της δύναμης της, ενώ αν έχουμε επίγνωση όλων των πλευρών μας τότε μόνο ζούμε λιγότερο μηχανικά κι έχουμε επιλογή για «συνειδητή καλοσύνη» κι όχι την «καλοσύνη» που μας μαθαίνουν από παιδιά που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια χλιαρή μηχανικότητα, μια μάσκα κοινωνικής σύμβασης που αργά ή γρήγορα πέφτει. Κάποιος που αποφασίζει να βαδίσει το Αυτογνωστικό μονοπάτι έχει υποχρέωση να αντιμετωπίσει την ολότητα του, να εμπεριέξει τόσο το Φως όσο και το Σκοτάδι του αλλιώς είναι χαμένος από χέρι!
Συντονιστής εργαστηρίου
Ντέμης Κυριάκου
Ψυχίατρος-Δραματοθεραπευτής (RDTh.-U.K.)
Ο Ντέμης Κυριάκου είναι Ψυχίατρος, Δραματοθεραπευτής (R.DTh.-UK), Επόπτης Δραματοθεραπείας, Ομοιοπαθητικός ιατρός και συγγραφέας. Ιδρυτής και διευθύνων του τέως εκπ/κού της Δραματοθεραπείας στη Β.Ελλάδα και Κύπρο. Εμψυχωτής τακτικών ομάδων εργασίας και εποπτείας Δραματοθεραπείας για τα τελευταία 30 χρόνια. Εμπνευστής της έννοιας «Σπαγειρική Δραματοθεραπεία» και του αντίστοιχου θεραπευτικού μοντέλου. Είναι επίσης σύμβουλος έκδοσης για το περιοδικό «ΑΒΑΤΟΝ» στο οποίο και γράφει σε τακτική βάση. Συγγραφέας τριών βιβλίων, μιας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η Μωβ Πυξίδα» (εκδ. Γαβριηλίδη), ενός πνευματικού ημερολογίου με τίτλο «Μαρτυρία» (εκδ. Αρχέτυπο) και μιας ακόμα ποιητικής συλλογής με τίτλο «Albedo – Αλχημικά Χαϊκού» (εκδ. Αρχέτυπο). Έχει συνεισφέρει συγγραφικά σε πλήθος συλλογικών έργων, τόσο ελληνικών όσο και βρετανικών, πάνω στην Αλχημεία, την Φύση της Ψυχής, την Ανθρώπινη Τυπολογία κ.ά. Δημιουργός της πρώτης ιστοσελίδας για την Δραματοθεραπεία στην Ελλάδα και Κύπρο (www.dramatherapy.gr) και στο facebook “Spagyric Dramatherapy”. Το κύριο ερευνητικό του ενδιαφέρον περιλαμβάνει το γεφύρωμα, μέσον της Δραματοθεραπείας, Πνευματικών Παραδόσεων και πρακτικών και της ψυχοθεραπευτικής θεωρίας και πρακτικής. Ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.
