Ο σύγχρονος πόνος και οι ρίζες του στο παρελθόν
Είναι φορές που ο συναισθηματικός πόνος που νοιώθει ένας άνθρωπος, γίνεται αφόρητος. Η καρδιά νομίζει πως θα σταματήσει να χτυπάει, εύχεται να σταματήσει. Η απώλεια μπορεί να παγώσει την ψυχή ή να της βάλει φωτιά. Είναι στιγμές, ώρες, μέρες, που οι σκέψεις είναι πολύ σκληρές για να μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να τις αντέξει.
Η αιτία μπορεί να είναι ο θάνατος, ένας χωρισμός, μια αποτυχία, μια ματαίωση. Και τότε από που μπορεί κάποιος να κρατηθεί? Ποιά θα μπορούσε να είναι η άγκυρα που θα τον τραβήξει στην επιφάνεια μιας τέτοιας αβύσσου? Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας. Το χέρι που θα αναζητήσουμε, να είναι το δικό μας.
Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει να έχουμε την εικόνα του εαυτού μας, ως εκείνου που μπορεί να τα καταφέρει. Σημαίνει πως πιστεύουμε ότι έχουμε την ικανότητα να ανέβουμε ένα τέτοιο βουνό. Καταλήγουμε δηλαδή στο θέμα της αυτοπεποίθησης, της αυτοεκτίμησης. Της αίσθησης κατ´ αρχάς ότι είμαστε αρκετά δυνατοί και κατά δεύτερον, ότι μας αξίζει. Πως ότι βιώνουμε, δεν είναι κάποια Θεία τιμωρία, δεν είναι υποχρεωτικά αποτέλεσμα προσωπικής αποτυχίας, ούτε συμβαίνει αποκλειστικά σε εμάς.
Η εικόνα που αποκτά ο άνθρωπος για το ποιος είναι, σχηματίζεται κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του, μέσα στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάει και που είναι σημαντικοί για τον ίδιο. Αν εκείνοι του δείξουν ότι έχει αξία, ότι είναι ικανός, ότι μπορεί να τα καταφέρει, μεγαλώνει πιστεύοντας αυτό. Αν όμως τον απαξιώσουν, τον κοιτάζουν και βλέπουν κάποιον που δεν είναι αρκετά ικανός, θα δυσκολευτεί να αλλάξει αυτή την αυτοεικόνα μεγαλώνοντας. Δύσκολο να σπάσει κανείς τον καθρέπτη που αποτελείται από τα μάτια των γονεϊκών φιγούρων.
Στις δεύτερες λοιπόν περιπτώσεις, το άτομο κινδυνεύει να μη μπορεί να ξεπεράσει τον πόνο, γιατί ακριβώς συμπαρασύρει όλο του το είναι. Σα να ήταν η ψυχή του πύργος από άμμο, που πέρασε από επάνω του το κύμα της ματαίωσης και τη γκρέμισε.
Η διαδικασία επούλωσης, δε μπορεί παρά να ξεκινήσει από μια πιο βαθιά κι εσωτερική θεραπεία. Ο άνθρωπος είναι καλό να αναζητήσει μέσα του τον πραγματικό του εαυτό κι οχι αυτόν που βρήκε μέσα στα βλέμματα των άλλων. Αυτό θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει ποιες είναι πραγματικά οι δυνάμεις και οι ικανότητες του. Όταν λοιπόν σχηματίσει τη νοητή αυτή εικόνα της ύπαρξης του, θα βρει τη δύναμη να αναδυθεί μέσα απο τον πόνο. Όχι να σταματήσει να νοιάζεται ή να ξεχάσει, αλλά να τοποθετήσει την απώλεια σε τέτοια θέση μέσα στην ψυχή του, που να του επιτρέπεται να συνεχίσει τη ζωή του αναζητώντας νέους λόγους για να χαμογελάει.
