Ένα από τα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τόσο τους γονείς, όσο και τους παππούδες, φίλους, γνωστούς αλλά και όλους τους υπόλοιπους που έχουν άποψη για το που πρέπει να κοιμάται ένα παιδί!
Από τη στιγμή που ένα βρέφος αποχωρίζεται σωματικά από τη μητέρα του κι έρχεται στον κόσμο μας, πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως πρέπει να κοιμάται μόνο του, στο κρεββάτι του ή ακόμη και στο δωμάτιο του. Πόσο όμως φυσιολογικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Και λέγοντας φυσιολογικό, εννοώ κάτι που να είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, κάτι δηλαδή μέσα στη φυσιολογική ροή, κάτι που πρέπει να επιδιώξουμε;
Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που έχει εξελιχθεί και αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων. Παρ´ όλα αυτά, δεν παύει να έχει ακόμη μέσα στην ψυχή, αλλά και το σώμα του, κομμάτια από τις πρωταρχικές μορφές ύπαρξης του. Τα κομμάτια αυτά συνδέονται κυρίως με τα ένστικτα και το επικρατέστερο αυτών είναι εκείνο της επιβίωσης. Η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να επιζήσει και να διαιωνίσει το είδος του.
Έχοντας θέσει λοιπόν αυτό το πλαίσιο, είναι επίσης σημαντικό ένας γονιός να κατανοήσει πως ένα βρέφοuς, δεν έχει ακόμη αναπτύξει κάποια γνωστική ικανότητα που να του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει τη λειτουργία πιο εξελιγμένων εγκεφαλικών λειτουργιών. Ως αποτέλεσμα, η μόνη του ανάγκη είναι να ζήσει και άρα να καλύψει τις βασικές και θεμελιώδεις, σωματικές και συναισθηματικές του ανάγκες. Για να συμβεί αυτό, η φύση το εξόπλισε με λειτουργίες που συνδέουν τις βιολογικές διεργασίες με το συναίσθημα. Ένα από τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, άμεσα συνδεδεμένο με την επιβίωση, είναι ο φόβος, που λειτουργεί ως προστάτης του βρέφους. Αυτό από το οποίο κινδυνεύει και το τρομάζει, είναι το να μείνει μόνο του, αβοήθητο και να μην έχει τροφή. Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή, η φύση του έδωσε τη φωνή. Το κλάμα ενός μωρού, φτάνει τέτοιες συχνότητες που να είναι πραγματικά επώδυνο για τον ενήλικα να το ακούει. Ο σκοπός προφανώς είναι να μην αντέχει και να το καθησυχάζει άμεσα.
Στην αντίθετη περίπτωση, που το μωρό αφήνεται μόνο του να κλαίει, αισθάνεται είναι κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη του. Μη μπορώντας να αντιληφθεί τους όποιους λόγους απουσίας του φροντιστή, ο οργανισμός του αντιδράει σταδιακά στην απειλή αυτή. Το κλάμα αυξάνεται γρήγορα σε ένταση και ο πανικός προκαλεί κατακλυσμό του σώματος από ορμόνες άγχους που μπορούν να αναστείλουν ακόμη και την ανάπτυξη του. Όσο οι εκκλήσεις του δεν έχουν αντίκρισμα, το παιδί αρχίζει να αποσύρεται στον εαυτό του αβοήθητο. Σα να κλείνει κάποιο εσωτερικό διακόπτη, δεν σταματάει γιατί ηρεμεί αλλά γιατί παραιτείται, παύει να περιμένει κάτι ή κάποιον.
Ένα μωρό έχει ανάγκη την ασφάλεια και ζεστασιά του πρωταρχικού του φροντιστή ακόμη και τη νύχτα. Ίσως ακόμη περισσότερο τη νύχτα, που πρέπει να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει, αλλά που μπορεί να γίνει και τόσο τρομαχτική για εκείνο.
Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει πως όταν το παιδί έχει σωματική επαφή με τα αγαπημένα του πρόσωπα, επιταχύνεται η σωματική του ανάπτυξη, ρυθμίζεται η θερμοκρασία του σώματος του και μειώνεται αισθητά η πιθανότητα του Συνδρόμου Αιφνίδιου Θανάτου. Όταν το βρέφος είναι ήρεμο κι ευχαριστημένο, στον οργανισμό του παράγεται η ορμόνη Οξυτοκίνη. Η παρατεταμένη έκθεση στην ορμόνη αυτή, γνωστή ως ορμόνη της χαράς, βοηθάει το βρέφος να σχηματίσει ασφαλή δεσμό με τους φροντιστές του, κάτι που έχει ιδιαίτερα σημαντικές επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση και καλή αυτο-εικόνα του ως έφηβος κι ενήλικος.
Οι θετικές όμως επιπτώσεις της συν-κοίμησης, παρατηρούνται και στη μητέρα. Η αύξηση της Οξυτοκίνης παρατηρείται και στην ίδια, βοηθώντας την να δεθεί συναισθηματικά με το μωρό της και να καλύπτει με καλύτερο τρόπο τις ανάγκες του. Επίσης μειώνει τις πιθανότητες κατάθλιψης, εγκεφαλικού επεισοδίου και άλλων ασθενειών. Τέλος η συν-κοίμηση αποδεδειγμένα δρα υπέρ του θηλασμού, ενυσχύοντας έτσι έναν άλλο πολύ σημαντικό παράγοντα σωματικής υγείας και συναισθηματικής ισορροπίας του παιδιού.
Είναι επίσης σημαντικά τα ευρήματα στον οργανισμό αντρών που κοιμούνται δίπλα στα παιδιά τους. Η φύση σε αυτούς προέβλεψε μείωση της τεστοστερόνης, ώστε να γίνονται λιγότερο επιθετικοί και να αντιδρούν με ηπιότερο τρόπο κατά τη διάρκεια του γονεϊκού τους ρόλου.
Σαφώς και αυτό δεν τους κάνει λιγότερο άντρες, απλά καλύτερους και πιο τρυφερούς μπαμπάδες! Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζουμε ότι περίπου 70% των νέων γονιών βρέθηκαν να μοιράζονται το κρεβάτι τους με τα παιδιά τους, τουλάχιστον περιστασιακά. Αυτό ισούται με περίπου 2.5-2.9 εκατομμύρια μητέρες, αν η συγκεκριμένη έρευνα μπορούσε να επαναληφθεί στο συνολικό πληθυσμό!
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμη, αναλύοντας τα συναισθηματικά οφέλη της συν-κοίμησης για όλα τα μέλη της οικογένειας. Είναι όμως σημαντικό ο κάθε γονιός να κοιτάξει μέσα του, να εμπιστευτεί το ένστικτο του και να διώξει όσα “πρέπει” καθορίζονται απο κοινωνικούς κανόνες, των οποίων η προτεραιότητα δεν είναι οι σχέσεις των μελών μιας οικογένειας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως τα χρόνια που μπορούμε να έχουμε τα παιδιά μας τόσο κοντά μας, είναι ελάχιστα! Παράλληλα όμως, είναι τα πιο σημαντικά για να βοηθήσουμε ένα παιδί να χτίσει έναν υγιή ψυχισμό, να αγαπάει τον εαυτό του και να μάθει πως να κάνει λειτουργικές και στοργικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Πως δηλαδή το παιδί μας θα εξελιχθεί σε έναν ενήλικα που να συμμετάσχει στο να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος!
