“Κάθε φορά που θα εξελίσεσαι, θα χάνεις κάτι. Χάνεις αυτό απο το οποίο κρατιέσαι για να παραμένεις ασφαλής. Χάνεις τις συνήθειες με τις οποίες νοιωθεις άνετα, χάνεις το οικείο.“
James Hillman
Μέσα απο τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, οι άνθρωποι αναζητούν συνήθως τρόπους να αλλάξουν κομμάτια του εαυτού τους, χωρίς όμως να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τη σημασία που έχουν αυτά. Δυσκολεύονται επίσης να κατανοήσουν αλλά και να αποδεχτούν τη θεμελιώδη σημασία του παρελθόντος και των εμπειριών που έχουν βιώσει, καθώς και τη σύνδεσή τους με το παρόν. Όσα όμως έχουμε ζήσει και κυρίως όσα έχουμε πιστέψει για τον εαυτό μας, είναι τα τούβλα με τα οποία έχουμε χτίσει το Εγώ μας. Αν λοιπόν στην προσπάθεια μας να αλλάξουμε, αρχίσουμε να αφαιρούμε ένα-ένα τούβλο, χωρίς πρώτα να έχουμε δουλέψει το πώς και το τί τα δημιούργησε, θα χάσουμε την ισορροπία μας, μπορεί και να γκρεμίσουμε. Θέλει χρόνο και υπομονή για να φτιάξουμε καινούργια τούβλα, με σκοπό να αντικαταστήσουμε τα δυσλειτουργικά. Χρειάζεται δουλειά εσωτερική και πολλές φορές επώδυνη. Η θέση του ψυχοθεραπευτή, είναι να κρατάει τα υπόλοιπα τούβλα ώστε να μην γκρεμιστούν όταν βγάζουμε κάποιο από τη θέση του για να το εξετάσουμε. Κάπως σαν κι εκείνα τα σιδερένια πλαίσια που έβαζαν παλιά στις πόρτες όταν τις έφτιαχναν, για να μη γκρεμιστεί ο τοίχος.
